Poniższe ćwiczenia przeprowadzamy po to, żeby zabawka stała się dla psa bardzo atrakcyjna i pożądana. Chcemy aby pies na widok tej zabawki “zapominał o całym świecie”. Pogoń i szarpanie zabawki razem z nami będzie przewyższać atrakcyjnością zabawę z innym psem, swobodne bieganie i węszenie, czy nawet pościg za kotem.
ZABAWKA ZAWSZE UCIEKA PRZED PSEM!!!
Jeśli mamy dobrze wypracowaną zabawkę, to jesteśmy w posiadaniu potężnego motywatora i nagrody. W obliczu możliwości pogoni za kotem czy zabawy z innym psem smakołyk staje się często bardzo mało atrakcyjną nagrodą. Zabawa bazuje na jednym z najsilniejszych instynktów – instynkcie łowieckim. Dobrze wypracowana zabawka właściwie nie ma konkurencji w środowisku. Ponadto spełnia ona doskonałą funkcję kontrolowanego rozproszenia podczas ćwiczeń uodparniania zachowania na rozproszenia zewnętrzne.
Wybieramy zabawkę, którą będziemy się mogli wspólnie bawić z psem. Najlepiej, żeby zabawa dawała możliwość realizacji jak największej ilości ogniw łańcucha łowieckiego – pogoń, schwytanie i rozszarpanie. Idealne do tego celu są wszelkiego rodzaju sznury, może być to też piłka na sznurku. Warto zmieniać zabawki raz na jakiś czas, nowe są często dużo ciekawsze, a po jakimś czasie pies też potrafi zatęsknić do starej.
Każdy pies ma pewien rytm aktywności dziennej, częściowo uzależniony od naszego rozkładu dnia. Poobserwuj przez kilka dni swojego psa i spróbuj znaleźć momenty, gdy staje się on ruchliwy, dąży do kontaktu z człowiekiem, zaczepia domowników. Te właśnie okresy wykorzystamy na wprowadzenie zabawki. Pies zmęczony, zaspany, najedzony wykaże o wiele słabsze zainteresowanie zabawą.
Zaczynamy zabawę w miejscu, gdzie nie ma innych atrakcyjnych dla psa bodźców – czyli w domu. Dopiero gdy pies za każdym razem zrywa się na równe nogi gdy sięgamy po zabawkę i jest gotów bawić się do upadłego zaczynamy zabawkę wynosić na zewnątrz, początkowo w miejsca z małą ilością rozproszeń.
Na każdym etapie wypracowywania zabawki, a także później wykorzystując ją już jako nagrodę pamiętamy o głównej zasadzie: ZABAWKA ZAWSZE UCIEKA. Nigdy nie poruszamy zabawką w stronę psa, nie wkładamy mu jej do pyska. Zabawa ma przypominać polowanie, a przecież żaden kot, królik, kura nie porusza się w kierunku drapieżnika. Dlaczego pies goni kota? Dlatego, że kot ucieka. Jeśli chcemy, aby pies z całym zaangażowaniem “polował” na zabawkę, to musi ona również uciekać. Pamiętajmy jednak, żeby pies miał możliwość złapania zdobyczy i się nie zniechęcił!
Celem pierwszych sesji z zabawką jest wyrobienie u psa przekonania, że mamy coś bardzo atrakcyjnego, sami się świetnie bawimy i wcale nam nie zależy aby pies się do zabawy przyłączył. Wyciągamy zabawkę i natychmiast zaczynamy szaleńczą zabawę – podrzucamy ją i upuszczamy, rzucamy po ziemi i łapiemy. W zabawie powinno być dużo dynamiki, zabawka powinna się poruszać nisko i nigdy w kierunku psa. Oczywiście dynamikę dostosowujemy trochę do psa – nie chcemy nieśmiałka zupełnie przytłoczyć naszym szaleństwem. Możemy również długą zabawkę np. ciągnąć po ziemi i odchodzić od psa. Jak tylko zobaczymy, że pies się zainteresuje zabawką – złapie ją nawet na chwilę – zostawiamy mu ją i chwalimy. Nie próbujemy od razu odebrać bo to mogłoby naszego psa zdemotywować.
Nie przejmujemy się brakiem zainteresowania u psa, wcześniej czy później to zainteresowanie się pojawi, wystarczy być cierpliwym i przestrzegać reguł zabawy – krótko, intensywnie, bez nadmiernego zachęcania i nacisku z naszej strony. Dopiero gdy pies bardzo chce się włączyć do zabawy możemy ją tak zaaranżować, aby udało mu się schwytać zabawkę. Po schwytaniu przez psa króciutko szarpiemy zabawkę delikatnie tak aby cały czas udawała wyrywającą się zdobycz. Powoduje to, że pies trzyma ją coraz mocniej i sam zaczyna szarpać. Pies mocno pobudzony zabawą może zacząć warczeć – jest to dobry objaw, świadczy o pełnym zaangażowaniu psa w zabawę. Stopniowo możemy wydłużać czas wspólnego szarpania. Pamiętajmy, że cała zabawa ma być szeregiem przyjemności dla psa, nie wolno więc na koniec wyciągać psu zabawki z pyska siłą.
Jeśli czujemy, że psu spada motywacja ale jeszcze trzyma zabawkę – puszczamy ją i oddajemy mu jednocześnie mówiąc np. “twoja” albo “koniec”. Nie chcemy aby pies sam kończył zabawę, gdy czujemy, że taki moment nadchodzi – po prostu podkładamy hasło na zakończenie zabawy.
Kiedy pies wykazuje już wielką chęć do zdobycia zabawki wprowadzamy dwa hasła – “puść” i “łap”.
“Puść”
Zabawę inicjujemy hasłem “łap”, po którym zaczynamy przeciągać się z psem szarpakiem. Miejmy przygotowaną zabawkę w drugiej dłoni. W pewnym momencie zwalniamy ruchy, mówimy hasło “puść” i gdy tylko pies to zrobi, interesujemy go drugą zabawką i to właśnie nią się bawimy. Nie pokazujmy psu drugiej zabawki zanim puści pierwszą – chcemy aby puścił sam z siebie i dopiero potem zobaczył nagrodę w postaci drugiej zabawki! Pamiętajmy o tym, by podczas szarpania się zabawką-nagrodą w między czasie chwycić tę, z której pies zrezygnował. Inaczej może dość do sytuacji, w której pies chwyci obie na raz.
“Łap”
Do tej pory sygnałem do zabawy był dla psa sam fakt pojawienia się zabawki. Teraz ilekroć zaczynać będziemy wspólną zabawę, będzie temu towarzyszyło hasło “łap” i tylko po nim zabawa będzie możliwa.
Zakończenie zabawy
Nigdy nie kończymy i nie chowamy zabawki po tym, jak pies ją puści. Takie postępowanie daje psu jasny komunikat “Aha, ja puszczam zabawkę, a Ty kończysz zabawę? To ja nie będę puszczać w ogóle!”. Po tym, jak pies wypuści na hasło zabawkę, wyjmujemy garść smakołyków z saszetki i rozsypujemy po ziemi. Możemy rzucić tak, aby smakołyk się poturlał. Pozwólmy psu “upolować” jedzenie i w ten sposób zakończyć sekwencje łowiecką. Dobrym pomysłem jest też pozwolenie psu na wygranie zabawki i odejście z nią – w tej sytuacji po prostu dajemy psu wyszarpać zabawkę i jednocześnie mówimy hasło “koniec” i nie wracamy już do zabawy – pies może robić ze zdobyczą co chce!
Zadania do artykułu:
1. Wypracuj ze swoim psem motywację na zabawkę tak, aby w każdych warunkach chętnie się bawił.
2. Naucz swojego psa haseł “puść” i “łap”.
Zaloguj się